واحد جداسازی سولفید هیدروژن
نفت شیرین، نفت خامی است که مقدار گوگرد در آن کمتر از 0/5 درصد است و در مقابل نفت خام ترش، نفتی است که مقدار گوگرد آن بیشتر از 0/5 درصد است، ناخالصی‌های گوگردی قبل از پالایش نفت باید طی فرآیند جداسازی سولفید هیدروژن از آن جدا شود و به دلیل بودن آن در نفت، هزینه‌های پالایش نفت خام افزایش می‌یابد. نفت خامی که سبکتر و شیرین‌تر است، امکان فرآوری محصولات نفتی کم گوگرد و مرغوبت‌تر را فراهم می‌کند و دارای قیمت بالاتر و مورد علاقه بیشتر پالایشگاه‌ها است.
سولفید هیدروژن از جمله ناخالصی‌های موجود در نفت خام و گاز می‌باشد، که قبل از انتقال گاز یا پالایش نفت خام، جداسازی آن ضروری است، حذف سولفید هیدروژن از نفت خام و تاثیرات مخرب آن بر محیط زیست و انسان از چالش‌های پیش روی صنعت نفت می‌باشد. هیدروژن سولفید علاوه بر خورندگی شدید ادوات صنعتی و ایجاد مسمومیت جدی در انسان و موجودات زنده در غلظت‌های مختلف جز قوانین سختگیرانه زیست محیطی اتحادیه اروپا است و در صورتی که محموله نفتکش در حال حمل نفت خام، دارای سولفید هیدروژن بالاتر از 15 ppm باشد اجازه تخلیه بار در بنادر را نخواهد داشت.
سیال خروجی چاه‌های نفت معمولا دارای دو فاز (گاز و نفت) و یا سه فاز (گاز، نفت و آب) می‌باشد. برای به مصرف رساندن باید به نحوی آنها را از هم جدا نمود، در مراحل اولیه معمولا سیال را بصورت روش‌های فیزیکی (مکانیکی) تفکیک می‌کنند، برای این عمل از دستگاه‌های مخصوصی که تفکیک‌کننده (جدا‌کننده) نامیده می‌شوند استفاده می‌کنند. پس از جداسازی مکانیکی همچنان میزان قابل توجهی سولفید هیدروژن محلول در نفت خام وجود دارد که با روش‌های فیزیکی امکان جداسازی آن نیست در مراحل بعدی جهت جداسازی آن از روش‌های شیمیایی استفاده می‌شود.
جداسازی سولفید هیدروژن از نفت خام به روش‌های مختلفی صورت می‌گیرد، رایج‌ترین و مقرون بصرفه‌ترین روش جداسازی آن با استفاده از مواد شیمیایی جاذب هیدروژن سولفید است، با افزوده شدن این ماده به نفت خام بصورت آنی سولفید هیدروژن در ماده شیمیایی حل شده و پس از جداسازی از نفت دفع می‌گردد.